GÖZLƏ

Yıllardır hayal ettiğim şirketteyim, elimi kolumu sallayarak içeri girip çayımı içtikten sonra bilgisayarımı açıp işimi yapmaya devam ediyorum kaldığım yerden, hayalimdekine çok yakın. Peki mutlu muyum, sanırım hayır. Her şey aynı anda mükemmel olamıyor nedense, illa bir şeyler eksik kalacak, illa arada sızlayan bir yaran olacak. Yara dediysem alnımdaki yara gibi başlarda can sıkan ama sonra kabullenilen cinslerden değil. Yokluğu hep fark edilecek, hep acıyacak bir yara. Tek çaresi aynı alanda nefes almak sanırım. Sanırım sanırım...Kendimden sıkılmaya başladım.

Günler sürünerek yavaş yavaş geçiyor ve o gün yaklaşıyor. Tek tesellim her geçen an aslında o ana yaklaşıyor olmam. Beklemeyi öğretti bana hayat ve sayılı günler çabuk geçerse eğer 12 gün kaldı. Sen de beni bekle...